Operatie Methusalem
Uit: De Spiegel no. 28 d.d. 10 april 1954.
"Sectieeeeeee................halt!!!!!". Twintig paar voeten klappen tegen elkaar. Er is front gemaakt voor de Inspecteur der Intendance, de Brigade-Generaal H. Kromhout, die nu door de "pelotonscommandant", de Adjudant J. Metselaar, wordt gegroet en verneemt, dat de sectie Methusalem present is.
Dit gebeurt allemaal op het Prins Bernhardplein, de appélplaats van het kamp Zeeburg te Amsterdam, waar dienstplichtigen zijn ingedeeld bij het Regiment Intendancetroepen. Aan drie zijden van het plein staan de pelotons soldaten gereed om een demonstratie exercitie te geven voor de Brigade-Generaal en voor hun familieleden, welke laatsten vandaag van overal zijn gekomen om te zien hoe hun jongen hier werkt en leeft.
Iedere nieuwe lichting heeft z'n ouderdag na zeven weken opleiding, en er wordt op zo'n dag een heel programma afgewerkt. Eén van de vrolijkste onderdelen van dit programma is de "Operatie Methusalem", waarbij bezoekers die vroeger in dienst zijn geweest hun eigen jongens tonen, wat zij er nog van kunnen. Lt.-Kolonel M. H. G. ten Cate, de Commandant van het kamp Zeeburg sleept ze overal vandaan als er op zijn oproep niet voldoende aanmeldingen komen. "Kom nou, er zijn er vast meer die soldaat zijn geweest!" Wij volgden de Overste door de legeringsgebouwen van de soldaten, waar moeders, zusters, verloofdes, tante's en Oma's met deskundig oog de bedden bekeken en controleerden of alles wel keurig was opgeruimd én opgemaakt. De mannelijke bezoekers praatten wat en keken wat rond en haalden herinneringen op: "Bij ons was het altijd zó... " De Overste maakte hier en daar een praatje en zei dan zo langs z'n neus weg: "En, smaakte de snert als vanouds?" Prompt vlogen de vaders er in met een verhaal over hún tijd, en werden dan even prompt meegesleept naar de vlaggemast, waar de Adjudant hen al opwachtte. Daarna verdween dat groepje een kwartiertje uit het gezicht om de commando's, weggezonken in de herinnering, weer op te halen en een kleine oefening te houden.
De oudjes deden het nog best in Kamp Zeeburg, waar vaders hun zoons lieten zien hoe er vroeger werd geëxerceerd.
De familieleden, achter de officieren, aan de vierde zijde van het plein, trotseerden de koude wind om te zien hoe de sectie Methusalem stram kwam aanmarcheren en keurig front maakte op de voor hen opengehouden plek. Daarna volgde een demonstratie met sommige heel moeilijke uitvoeringen. Eerst gaf het natuurlijk aanleiding tot algemene vrolijkheid, die burgers, de één in het blauw, de ander in 't bruin, met en zonder hoed, zonder geweren, keurig in de houding te zien marcheren, maar allengs dwongen hun prestaties toch ook de bewondering af.
Linksom, rechtsom, halt, doorlopen. Hooooooooooooooofd .... rechts! Een enkele vergissing was, na zoveel jaren, natuurlijk niet te vermijden, toen de forse stem van de Adjudant, zijn instructeursgezicht streng in de plooi, de commando's in vlot tempo liet opvolgen. Een enkele vader had nog al eens moeite met het nemen van de buitenbocht en liep dan maar een eindje hard om de zaak in evenwicht te houden, maar voor de rest was deze aardige demonstratie een pluim op de hoed van de instructeurs van voorheen. De moeders en dochters zetten hun vrolijkheid dan ook snel om in een hartelijk applausje.
Zo de ouden zongen....
Dit lieten de zoons vanzelfsprekend niet op zich zitten. Het vijfde peloton onder leiding van de Vaandrig Lensen liet zien wat deze jongens, die ruim acht weken geleden nog "onwetende" burgers waren, hebben bereikt. Niet voor niets had soldaat Snijders, de beste soldaat van dit peloton, 's morgens uit handen van de Brigade-Generaal Kromhout het Regimentsvaantje ontvangen als ereteken voor zijn peloton, dat het beste was. Zij gaven een prachtige demonstratie van exerceren, waar natuurlijk het weten, dat alle aanwezige jongedames naar hen keken, niet weinig toe bijdroeg.
De beste soldaat van de compagnie, de soldaat D. Bakker, kreeg eveneens voor het front van de troep en van de ouders een prijs. Ook de moeders werden betrokken in het uitdelen van eerbewijzen. De moeder die het verst gereisd had was mevrouw Koets, die in alle vroegte uit Woldendorp bij Delfzijl was vertrokken om deze ouderdag mee te maken. Zij kreeg een mooi theelepeltje met het Amsterdamse wapen, evenals mevrouw M. Bosscher-Müller, de Oma van soldaat D. Peek uit Utrecht; zij was de oudste aanwezige dame.
Geen suiker....
In twee grote zalen werden de ruim 300 bezoekers met hun dienstplichtige zoons aan de maaltijd genood. Het is wel aardig te weten, dat slechts acht soldaten van 's morgens af bezig waren om niet minder dan 750 liter erwtensoep te bereiden (wij hebben ze geproefd; dit was waarlijk "snert", en zonder suiker!), zo'n dikke honderd (of honderd dikke, zo U wilt) griesmeelpuddingen-met-rozijnen te koken en de lange tafels gezellig te dekken en te versieren met bloemen in "aangeklede" melkflesjes. Diezelfde jongens, in witte jasjes, fungeerden als tafelbedienden en ruimden ook op. Bovendien werden er nog 300 lunchpakketten klaargemaakt voor de thuisreis.
Over acht weken, als er weer een ouderdag is voor de nieuwe lichting zal al dat werk gedaan worden door de soldaten die nu hun familie op Zeeburg ontvingen.
De Brigade-Generaal Kromhout, de Kolonel P. v. d. Heide, Commandant van het Regiment Intendance Troepen en de Overste Ten Cate, alsmede de overige officieren onder wier hoede deze jongens worden opgeleid, zaten her en der verspreid aan de tafels tussen de ouders. Dit is natuurlijk de opzet en één der grote winstpunten van zulke ouderdagen, die overal in het land worden gehouden: het contact tussen meerderen en ouders, en het begrip dat deze laatsten krijgen voor het leven van hun jongens, dat in dienst zo heel anders is dan thuis. De volkomen ongedwongen sfeer tijdens zo'n dag draagt niet weinig bij tot een beter begrip van de familieleden voor het leven van de militair.
De dag van Jan Soldaat
Zelf maakten de jongens in één der barakken een tentoonstelling, die bovenstaande titel draagt. Op duidelijke en vaak amusante wijze werd uitgebeeld hoe Jan Soldaat slaapt, opstaat, op appél komt en wat hij verder voor lessen krijgt. Niet minder dan 33 verschillende vakken worden gedoceerd en heus niet zulke gemakkelijke. Behalve vakken als schieten en exerceren, waarvan iedereen weet, dat ze bij de militaire opleiding behoren, zijn er nog zulke zaken als krijgstucht, vliegtuig- en tankherkenning, inwendige dienst, wapenleer, om er eens enkele te noemen. Veel theorie, die veel hoofdbrekens kost. Dat zagen de ouders allemaal uitgebeeld in de leslokalen, waar ze de maquettes en instrumenten konden bekijken, waar soldaat Klaassen zijn meissie door een veldkijker liet turen en soldaat Peters zijn vader een (ongeladen) bazooka demonstreerde.
Tenslotte gaven de soldaten nog demonstraties camouflage, en schieten en een "nummertje stormbaan", waarvan vooral de vaders natuurlijk genoten. Dit alles, zoals gezegd, is er op gericht bij de burgerbevolking wat meer "goodwill" te kweken voor het leven in militaire dienst, dat nu eenmaal onvermijdelijk, maar voor vele jongens toch ook zo ongelofelijk goed is.
Er wordt goed en hard gewerkt bij ons leger; het is nódig en onze jongens zijn er in goede handen.
